Η ηχογράφηση περιλαμβάνει το οργανικό κομμάτι "La mezzanote" (The midnight waltz) του Ιταλο-Αμερικανού συνθέτη Frank Amodio. Πραγματοποιήθηκε περίπου τον Οκτώβριο του 1928 στη Νέα Υόρκη από τον Ιταλό-Αμερικάνο βιολιστή και συνθέτη Nullo Romani για τη δισκογραφική εταιρεία Columbia. Στην άλλη όψη του δίσκου περιλαμβάνονται οι «Ναπολιτάνικες νύκτες». Πρόκειται για άλλη μία οργανική σύνθεση, το "Notte napulitane" (Neapolitan nights) του Αμερικανού John Stepan Zamecnik. Εκτελεστής της ηχογράφησης είναι και πάλι ο Nullo Romani. Οι δύο ηχογραφήσεις πιθανότατα πραγματοποιήθηκαν την ίδια μέρα, όπως προκύπτει από τους συνεχόμενους αριθμούς μήτρας των ηχογραφήσεων, που διαφέρουν μόνο κατά ένα νούμερο: W109822 («Ναπολιτάνικες νύκτες») και W109823 (παρούσα ηχογράφηση).

Κατά τη συνήθη τακτική των εταιρειών, κυκλοφόρησαν από αρκετά τοπικά παραρτήματα της Columbia ανά τον κόσμο, με στόχο διάφορες αγορές και τη δημιουργία ενός «διεθνούς» ρεπερτορίου. Στον ιστότοπο Discography of American Historical Recordings (βλέπε εδώ και εδώ) καταγράφονται κάποιες από αυτές τις κυκλοφορίες, οι οποίες περιλαμβάνουν, εκτός από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Αργεντινή, τη Γαλλία, και μέσω αυτής το Βέλγιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι στις περισσότερες περιπτώσεις οι δύο ηχογραφήσεις περιλαμβάνονται, όπως και στην παρούσα κυκλοφορία από το ελληνικό παράρτημα της Columbia, στον ίδιο δίσκο.

Στην πρώιμη περίοδο της δισκογραφίας (τέλη 19ου - αρχές 20ού αι.) δεν υπάρχει προηγούμενο μοντέλο διαχείρισης. Η κάθε εταιρεία δημιουργεί τα δικά της δίκτυα, τα οποία θα της επιτρέψουν να πρωταγωνιστήσει δυναμικά στην αγορά. Δημιουργούνται καινούργιες ειδικότητες και επαγγέλματα, ενώ προκύπτουν και νέα δεδομένα ή η ανάγκη για επικαιροποίηση παλαιότερων, με σοβαρότερο αυτό της πνευματικής ιδιοκτησίας. Η τελευταία, μέχρι τότε, αφορούσε ως επί τω πλείστον τις έντυπες εμπορικές παρτιτούρες και τα δικαιώματα των εκδοτών. Ξεπηδούν συνεχώς νέες μικρές εταιρείες, που προσπαθούν να διεκδικήσουν μερίδιο στην αγορά, η οποία αργά ή γρήγορα λαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις. Συχνά, αγοράζονται από μεγαλύτερες εταιρείες, μαζί με τα ήδη ηχογραφημένα ρεπερτόριά τους και τις υπάρχουσες συμφωνίες τους με ατζέντηδες, παραγωγούς, μουσικούς. Αργά ή γρήγορα, πλείστες όσες μικρότερες ετικέτες είναι συγκεντρωμένες και κάτω από τον έλεγχο λίγων εταιρειών που ολοένα και γιγαντεύουν. Με την πάροδο των χρόνων, και όσο η δισκογραφική αγορά γίνεται πιο σύνθετη, χτίζονται εργοστάσια-παραρτήματα, σε όλες τις ηπείρους. Τα γραφεία αυτά τα αναλαμβάνουν τοπικοί παράγοντες, οι οποίοι χαράσσουν σταδιακά δικές τους πολιτικές: αυτοί γνωρίζουν καλύτερα τις αγορές τους. Η διαρκώς εξελισσόμενη δισκογραφική βιομηχανία δείχνει πως είναι κεντρομόλα: Οι αποφάσεις που λαμβάνονται ακολουθούν τις πολιτικές που υπαγορεύονται κεντρικά, από τις διοικήσεις των εταιρειών και των θυγατρικών τους. Όλο αυτό το κλίμα, όλο αυτό το πολυεπίπεδο τοπίο, γίνεται ακόμη πιο σύνθετο στην Αμερική. Εκεί, τα «εθνικά» ρεπερτόρια ζουν μια νέα, παράλληλη ζωή. Αυτή η κατάσταση δεν είναι στατική και, εν πολλοίς, οικοδομείται από την δισκογραφία, η οποία μεριμνά και «κουρδίζει» τις επάλληλες σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί ήδη στον παλαιό κόσμο. Τα ρεπερτόρια επικοινωνούν ξανά μεταξύ τους, μια γνώριμη και ήδη δυναμική συνθήκη στην Ευρώπη. Η διακίνηση μουσικών αποτελούσε ήδη πραγματικότητα πριν τον 20ό αιώνα, με τις περιοδείες των θεατρικών και μουσικών παραστάσεων αλλά και με τα δίκτυα των μουσικών εκδοτικών οίκων. Η δισκογραφία όχι μόνο ενσωματώνεται σε αυτό το πλαίσιο, αλλά παίζει καίριο ρόλο στον μετασχηματισμό του. Αυτή τη φορά το δίκτυο ρυθμίζεται προγραμματιστικά, υπό νέους όρους και διά μέσω νέων ατραπών.